بیا که منتظریم

---

لابلای همه ی واژه های زیبای هستی ؛ تنها رنگ بردباری نگاه تو می تابد ، باز هم باید گفت که شعر سبز صبوریت تمام واژگان را در نوردیده و شکوه ترنمت را بازگو کرده .... در مقابل طلوع بلند جمالت تمام روشنایی خورشید روزنه ای بیش نیست،سالهاست که زمان ومکان ، مشرق و مغرب در پی تو می دوند ، به یقین می توان گرمی حضورت را در بین دیدگان اشک بار عاشقانت پیدا نمود و حس دلتنگی غربتت را در مدار قلب های پرتپش حس کرد .... ای مهربانم دیگر بال پروازی نیست برای پریدن ، دیگر شورو حالی نیست برای رسیدن ؛ همه جا خاموش وسوت وکور است ، مولاجان دیدگان خسته و منتظر به امید گشایش و فرج سیلاب اشک براه انداخته اند ،دیگر طاقت دوریت نفس هایمان را تنگ کرده ؛ بیا که صبری نمانده ، چگونه بگویم فراقت بیداد کرده ، ای کاش جمعه ی بعد بیایی و صبرمان را به پایان برسانی ........                                               با همه ی وجود باید گفت که وصف بلند بردباریت بس بی اندازه و دردناک است ، که زبان شعر به شکوه آمده و قلمرو کلام ، ناتوان مانده .... صبر تا کی ، بی قراری تا کی ، ناله و افغان تا کی ،شراره  و غم تا کی ؛ بیا که سینه ی تلخ دوران به رنج آمده و هجوم بغض ها امان نمی دهد . ای کاش سکوتمان ، انتظارمان ، شب تارمان با ظهورت به سر آید، بیا تا با آمدنت زخم های زجر کشیده ی روزگار مرحمی یابد و دردهای سوزناک شوریده حال آرام گیرد ، بیا که منتظریم ............